“Eva, it’s reaaally high up here, isn’t it?” Sam kijkt me trots aan, hij houdt van hoogte en gevaar. We zitten in de London Eye en zijn bijna op het hoogste punt. “The Shard is higher, you know” zegt Henry plagend, hij steekt nog net zijn tong niet uit zijn mond. Zucht, broertjes. Al zie ik het mijn 4-10 jarige zelf ook al helemaal doen, dus sorry mama, papa en zusjes dat ik ook zo was vroeger. De jongens zijn eigenlijk de hele ochtend al een beetje plagerig bezig. En ik had gehoopt dat de London Eye voor afleiding zou zorgen. Maar helaas. Het enige moment dat ze echt muisstil zijn, is wanneer ik Sam mijn camera geef: dan is hij echt té druk bezig met het maken van foto’s om überhaubt te kunnen bedenken dat hij ook nog een broer heeft. Henry heeft zijn Nintendo DS meegenomen, en is daar foto’s mee aan het maken (maar omdat hij een grote koptelefoon om zijn nek heeft hangen ziet hij er meer uit als een gamer dan als een jongetje van 8 dat foto’s maakt met een Nintendo DS, om heel eerlijk te zijn). Ik koos er dus voor om de opmerking van Henry te negeren en te reageren op Sam met “Yeah, it’s pretty high”, terwijl ik mijn best deed om te doen alsof ik naar de boot keek die Sam aanwees en die recht onder ons voer, terwijl ik eigenlijk naar mijn schoenen keek: mijn maag draaide zich toch een beetje om wanneer ik werd geconfronteerd met deze hoogte…

De afgelopen week was een beetje (zo niet: héél) vermoeiend. Niet alleen omdat ik 12 uur per dag (7-19) op twee kinderen moest passen, maar ook omdat het weer het vrijwel onmogelijk maakte om te slapen (ik miste deze week heel erg de zo’n fan die Lisa en ik vorig jaar bij Saskia boven ons bed hadden hangen… Beetje verkoelende wind zou echt geen overbodige luxe zijn geweest, maar helaas..). Dankzij de hitte hebben de jongens nu een nieuwe hobby, en ik noem het ‘schiet de au pair’ (met een waterpistool). Watergevechten waren de enige manier om de hitte te overleven, en het is kennelijk honderd keer leuker om je au pair die geen conditie heeft (en dus niet snel weg kan/wil rennen) nat te spuiten dan je broertje.. Maar ik was een gewillig doelwit: verkoeling, jippie! De jongens wisten ook echt allemaal ‘geweldige’ spellen te bedenken met zombies en aliens en Pokémon en van alles (waar ik dan totaal de regels niet van begreep, dus ik meer diende als levensgrote prop waar de jongens tegen zeiden ‘oke, nu moet je hier staan’, ‘oke, nu moet je even op de grond gaan zitten’, ‘oke, nu moet je even doen alsof je ons natspuit’ – hoezo “doen alsof??” *lacht gemeen*), waar ze echt de grootste lol in hadden. En aangezien we enkel waterpistolen en een waterslang hadden, deed ik gewillig met ze mee.

Ik heb dinsdag nog een poging gedaan om in de stikhitte op zoek te gaan naar een balloonshop –voor waterballonnen- waarvan Carolyn zei dat die heel dicht bij was. Maar nadat ik veertig minuten met twee zeurende kinderen in de volle zon had gelopen, gaf ik het op en gingen we relaxen in het park en vervolgens thuis weer een watergevecht houden - zonder waterballonnen, helaas. (Note to self: als je ooit weer bedenkt om op zoek te gaan naar een winkel waarvan je niet weet waar die zit, doe dat dan niet op het heetst van de dag –om 14u-, in de volle zon, met twee toch-al-vermoeide kinderen die het een goed idee vinden om stenen te verzamelen en dus met hun zakken vol stenen rondlopen en zeuren dat het zo zwaar is...)

Gister –donderdag- hoefde ik ze gelukkig niet de hele dag te vermaken, want Carolyn had voor kaartjes voor de musical Aladdin gezorgd! (Jaja, alweer een musical!) Het was wel een hele ervaring om er met twee kinderen naartoe te gaan, want wanneer Aladdin en Yasmin kusten, keek Henry me vol walging aan, tijdens het een redelijk eng stukje greep Henry mijn hand en halverwege de eerste helft vertrok Carolyn met Sam naar de WC. Daarnaast is het sowieso heel anders om met dit gezin naar een musical te gaan, want ze geven geld uit alsof het water is: Sam is nu de gelukkige eigenaar van een teddybeer met Arabische kleding aan ter waarde van 25Pond en Henry heeft een programmaboekje dat hij niet echt wil (en ik dus best mag hebben mocht ik willen – aldus Carolyn). De musical was afgelopen om 17u, en de spits begint hier pas echt om 18u, maar toch bedacht Carolyn (bang voor een drukke underground) om, in plaats van op de underground te stappen, een taxi te pakken richting Paddington en daar op de trein te stappen: alsof het niks kost (20Pond..). En voor Sam en Henry is al dat geld dus heel erg normaal - en het uitgeven ervan ook… (Ik merk ook echt dat ze best verwend zijn: als ze iets willen dan krijgen ze het –zoals die voetbalkaartjes waar ik het laatst over had. Daarnaast zegt Carolyn vaak dat ik wel even overdag met de jongens ergens kan gaan lunchen, maar ik doe dan toch vaak een picknick: kost veel minder en vind ik veel leuker. Maar dat het minder kost boeit hun echt niet.) Ik leer dus best wel wat hier in dit gezin (vooral van hoe ik het later zélf niet wil doen)...

Afgelopen zondag stond mijn wekker op 6u ’s ochtends. Ik had namelijk om 8u ’s ochtends afgesproken met Iris bij het theater waar Mathilda speelt. Ze hebben hier in Londen namelijk bij sommige musicals ‘day seats’, wat inhoudt dat er voor een prikkie kaartjes worden verkocht op de dag van de voorstelling. Alleen de eerste 15 mensen die dag krijgen een kaartje en het theater opent om 10u. Het vroeg aanwezig zijn was gelukkig niet voor niks: we zaten vooraan in de rij en na twee uur wachten hadden we voor 5Pond (ik herhaal: VIJF POND - *doet een dansje*) kaartjes voor de middagovoorstelling van Mathilda. (Oke ik moet toegeven dat we niet perfect zaten, maar het waren ook niet de slechtste plekken die er zijn. We zaten op het balkon bij het gangpad, dus niemand die voor ons zat, behalve de bewaker die ons behoorlijk aan het bestuderen was en af en toe betrapte ik hem erop dat hij in de lach schoot wanneer Iris en ik enthousiast op een liedje reageerde.)

Morgen vertrekt het gezin op vakantie en heb ik dus ook een weekje vrij! UITSLAPEN! En mensen zien: Thijs komt morgenochtend aan (JIPPIE!), volgend weekend zijn papa, mama en zusjes er en op woensdag en donderdag komt Sophie – een meisje dat ik heb ontmoet in Rhodos vorig jaar en dat in Manchaster woont. Ze komt dus even een nachtje bij me logeren! Genoeg dingen te doen dus, ik heb er zin in. Voor nu moet ik nog even een middagje mijn jongens in de gaten houden, maar dat is wel te doen (voor de zesde keer in één week Kung Fu Panda 3 kijken -volgens mij kan ik inmiddels alles al meepraten- , met de lego spelen, helpen met het uitzoeken van speelgoed om mee te nemen op vakantie en natuurlijk tikkertje spelen in het park – voor een watergevecht is het helaas te koud vandaag), we houden het lekker relaxed (want we zijn alle drie doodmoe).

Liefs uit Londen,
Eveline

ps. Er staan weer veel nieuwe foto's in mijn online fotoalbums!!