“Will I know any of the other kids? Is this the first day for everyone? When do we have a break? How long is the break - do I have enough time to eat my lunch? How many breaks do we have?” Het is maandag (de maandag na mijn vakantie. Ik ben eerlijk gezegd uitgeput van alle kilometers die ik in de afgelopen week heb afgelegd en deed er vanochtend langer dan gemiddeld over om uit mijn bed te komen, dat uitslapen de afgelopen week was me wel bevallen), we zijn onderweg naar de school waar de jongens hun zomercursus gaan volgen (Sam krijgt een cursus ‘art’ en Henry een cursus ‘programming’). Het is voor Sam de eerste keer dat hij naar zomercursus gaat dus hij vuurt al zo’n veertig minuten lang vragen af op Henry (wiens derde jaar het dit jaar wordt op deze zomerschool) – Sam is niet zo goed in ‘niet weten waar je aan toe bent’ en heeft het gevoel echt antwoord op deze vragen te moeten hebben. Hij blijft, tot ergernis van Henry, dus alsmaar doorvragen. De lessen starten om 10 uur, het is 10.05 en we zijn er nog niet. Volgens Carolyn was het veertig minuten lopen, nou mooi niet dus. Niet op het tempo dat de jongens aanhouden in ieder geval: ze zijn niet vooruit te branden (en we waren nog wel zo goed op tijd vertrokken!). Terwijl ik Henry’s rugzak van hem overneem (“It’s too heavy” – er zit alleen een lunchbox en een fles water in..), hoor ik Sam ineens heel hard ‘AU’ roepen: iemand probeerde hem in te halen en heeft hem bij het passeren per ongeluk omver gekegeld met haar tas… Zijn hele arm ligt open, kan er ook nog wel bij. (Vervolgens heeft hij bij de EHBO heel hard gehuild, niet omdat het ontsmetten pijn deed maar omdat hij niemand kende en de EHBO-er heel veel vragen bleef stellen – Sam is nogal bang voor nieuwe situaties en nieuwe mensen, dus hij heeft zich zo’n tien minuten lang aan me vast geklampt en pas toen hij zag dat zijn beste vriendje met hem in de cursusgroep zat, mocht ik naar huis…). Uiteindelijk waren we zo’n twintig minuten te laat bij de school… Oeps.

Het werd uiteindelijk een beetje een week vol verkeerde inschattingen en missers. Niet per see allemaal even vervelend, trouwens. Zo had ik bijvoorbeeld op dinsdag afgesproken met Cissi, voor de allerlaatste keer – op woensdagochtend ging ze terug naar North Carolina, om samen te gaan lunchen in haar ‘woonplaats’ (Chiswick, een wijk vlakbij Ealing). We gingen voor een lunchdeal van 10Pond waarbij we een voor-, hoofd- en nagerecht kregen. leek ons een fantastische deal, maar –verkeerde inschatting– na het voorgerecht zaten we al bomvol en toen stond ons nog een goedgevulde noodle soup én een ijsje te wachten. Gelukkig mochten we de soep meenemen dus had ik die avond een (redelijk) gezonde en verse maaltijd, voor de verandering (m’n gastgezin eet namelijk niet bepaald gezond, ze zijn ervan overtuigd dat magnetron-pasta ‘verantwoord’ en ‘gezond’ is en dat een glas sinaasappelsap uit pak ‘one of your five a day’ is..).

Op donderdag had ik met Lisa afgesproken op Leicester Square. Ze was met haar nichtje in Londen op vakantie en wilde wel even met me meeten – gezellig!! Mijn plan was om de jongens ‘s ochtends af te zetten bij hun cursus en dan direct door te gaan naar het centrum. Toen we eenmaal op school aankwamen bedacht Henry zich ineens dat we de lunchboxes totaal waren vergeten (misser) – ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Aangezien het zeker 40 minuten lopen is zónder kinderen, en ik er met het OV zo’n dertig minuten over doe om naar die school te komen, was ik dus een uur te laat bij mijn afspraak met Lisa. Oeps. Het was uiteindelijk wel heel gezellig! Leuk om weer even bij te kletsen :D

Toen de jongens en ik vrijdag op Kings Cross Station aankwamen, begon de zoektocht naar Carolyn. Dit bleek nog een behoorlijke klus: we hadden afgesproken op Kings Cross, maar Carolyn stond in de stationshal van St. Pancras, aan de overkant van de straat (misser). Toen we eenmaal doorhadden dat we dus in andere stationshallen stonden, waren we weer tien minuten verder. Uiteindelijk waren we jùst in time voor de voorstelling (die heel gaaf was, met een echte stoomtrein en het podium in het midden. Sam heeft de gehele tweede helft op schoot gezeten en me de gehele eerste helft allemaal knuffels gegeven: “I just feel like cuddling you”).

Die avond gingen we uit eten in een heel duur Duits restaurant. Misser. Currywurst voor 15Pond, de duurste die ik ooit gegeten heb (en niet eens zo veel beter dan de Curryworsten die we wel eens gegeten hebben op weg naar skivakantie in zo’n benzinepompstation-restaurant. Zonde. Maar hé, ik hoefde het niet te betalen! En als toetje had ik de beste Apfelstrüdel ooit, dus mij hoor je niet klagen. Ten minste, niet over het eten in ieder geval). Daarnaast was het restaurant zó chique dat de jongens zich ontzettend gingen vervelen en al onze mobiel-batterijen waren op dus spelletjes konden ze ook niet spelen… dus gingen de jongens maar tegen mij aan hangen, waarop groot protest kwam van Carolyn en Steve die dit geen goed gedrag voor in een restaurant – kwam de sfeer niet echt ten goede.. (ik vond t stiekem best een overwinning dat Henry me als kussen gebruikte omdat hij op het begin nog altijd best gesloten was – vooral als zijn ouders erbij waren).

De volgende misser/verkeerde inschatting is er een waar ik niet heel trots op ben, maar waar ik stiekem toch wel om kan lachen. We gingen zaterdagavond (na een dagje rondslenteren in Notting Hill, waar Marije en Daphne bij het verkeerde hek zijn gaan staan toen ze een foto wilde maken bij het park-hek dat te zien is in de film ‘Notting Hill’, die ene met Julia Roberts. Misser) naar de voorstelling ‘Breakfast at Tiffany’s’. Vrijwel iedereen die ik over de film hoor is lovend en de hoofdrol werd gespeeld door een zangeres waar ik, toen ik veertien was, nogal fan van was. Dat leek Daphne en mij dus wel leuk. Nou: verkeerde inschatting. Ik heb zelden zo oncomfortabel gezeten (echt afschuwelijke stoeltjes) en er werd eigenlijk non stop gepraat over helemaal niks. In de pauze besloten we dus naar huis te gaan… voor het eerst ooit dat ik echt ben weggelopen uit het theater! En het voelde stiekem ook wel alsof we iets illegaals aan het doen waren, maar het voelde een beetje als tijd- (en rug-)verspilling. Uiteindelijk hebben we nog een hele leuke avond gehad bij mij thuis op de bank met een filmpje en de zak paprikachips die Lisa voor me had meegenomen (thanks Lisa!!!).

De dag erna wilden Daphne en ik naar de Petticoat Lane Market in Shoreditch. Dit bleek echter niet de toffe vintage-markt zoals mijn sightseeing-boekje verkondigde, maar net zo’n markt zoals ze in Fuengirola ook hebben met allerlei kleding en andere troep. Op zich niks mis mee, maar daar kan ik in Spanje ook naartoe. Deze misser wisten we snel om te buigen tot een superleuke ervaring, want ik wist dat er in de buurt een bloemenmarkt zou moeten zijn. Eenmaal daar aangekomen was dat echt nog leuker dan ik had verwacht. Een heel gezellige sfeer, leuke barretjes en natuurlijk: bloemen! Zo zie je maar: niet elke misser is even vervelend (hè, weer een levensles erbij tijdens deze reis, haha).

De afgelopen paar dagen waren lekker rustig zonder al te veel missers en verkeerde inschattingen (behalve de inschatting dat Marije en ik dinsdag bést wel buiten konden gaan picknicken – nou mooi niet. Toen de zon eenmaal was verdwenen was het echt behoorlijk fris buiten. Maar het was wel gezellig), maar zat wel bomvol heel leuke momenten met de jongens. Zo zijn de jongens behoorlijk moe dus zoeken ze veel toenadering en word ik veel als levend kussen gebruikt, is Henry de boeken van Harry Potter aan het lezen en wil hij er graag over met mij in discussie, en verzint Sam het ene na het andere spel om met mij te doen (en natuurlijk worden alle spelregels zó aangepast dat ik verlies en hij wint, maar ach, dat went wel haha). Vandaag mocht ik naar de musical (Oliver Twist, ik hoor al de hele week het liedje 'Fooood Glorious Fooooooood'. No way dat die er nog uit komt..)komen kijken die ze vanaf maandag hebben voorbereid tijdens hun musical-cursus. En het mooiste moment was voor mij het moment dat de gordijnen open gingen, Sam en Henry naar het publiek keken, en ze opgelucht uitademde toen ze zagen dat ik er was.

Sam gaf me vandaag voor het slapen gaan een hele dikke knuffel, wat hij normaal gesproken eigenlijk nooit doet – dan krijg ik een high five. Ik vroeg hem: “Is this the biggest hug you can give me?”. Waarna hij me nog ietsjes steviger vastpakte en zei: “I try to…”. Ik kan denk ik wel zeggen dat deze jongens een plekje in mijn hart hebben gekregen. Het afscheid gaat zwaar worden, maar ik mag eerst nog een weekje vakantie vieren (waarin Thijs en Stella langskomen, gezellig!), en daarna nog vijf dagen op de jongens passen. Ik probeer dus nog maar even niet aan het afscheid te denken.

Liefs uit Londen en sorry voor dit onwijs lange verhaal,

Eveline