De eerste (virtuele) ontmoeting

"Hello, hello, hello, hello!!" hoorde ik uit mijn laptop komen. Ik had me zo leuk mogelijk aangekleed en mijn haren los gedaan: ik was klaar voor dit Skypegesprek. Het was de tweede keer dat we zouden Skypen om data vast te leggen zodat ik mijn vliegtickets kon gaan boeken. Het scherm sprong aan en in beeld verscheen een jongetje van 8 jaar: Henry. Naast hem verscheen zijn vader in beeld. Terwijl Steve "Hello, how are you?", zei, trok hij zijn andere zoontje (6) bij hem op schoot (als Sam gewoon stond zag ik alleen een pluk haar onderin mijn beeldscherm). Al snel verscheen rechts bovenin beeld ook Carolyn en defamily was compleet. De jongens (Sam had zich alweer uit de armen van Steve gewurmd) renden vrolijk op mijn beeldscherm heen en al snel stuurde Carolyn ze weg, maar de jongens lieten zich niet zo gemakkelijk afschepen (het is natuurlijk ook veel te leuk om jezelf/je handen rechtsonderin het beeldscherm van je ouders te zien). Maar zo'n 15 minuten en 8 onderbrekingen later hadden Carolyn, Steve en ik toch alles besproken wat we besproken moesten hebben en kon ik mijn vliegtickets gaan boeken. Wat was dat een ontzettend gezellig (en, toegegeven, chaotisch gesprek), ik krijg er steeds meer zin in!

Inmiddels heb ik mijn tickets geboekt, heel veel info gekregen van Smart Au Pairs (deagency in Engeland), ben ik lid van wat facebookgroepen met andere au pairs én heb ik er HEEL ERG VEEL ZIN IN! (helaas eerst nog drie vakken volgen -en halen...)

Liefs,

Eveline