“I just married Eva” hoor ik Sam zeggen. We staan op het schoolplein te wachten op Henry en Sam praat met zijn vriendjes (en ik met hun au pairs). Hij heeft een zakje haribo-snoepjes gekregen en die is hij nu aan het opeten: in het zakje zitten ook snoep-ringen. “Erm, what did you just say?”, vraag ik hem. “I just married you!” zegt hij met een grote, trotse, glimlach. Ik kijk hem verbijsterd, volgens mij nog nét niet met open mond, aan. Trots laat hij zijn vinger zien, waar een (snoep)ring aan pronkt. “But I don’t have a ring... How will you know you are married to me and not to Harry?” vraag ik hem. Ook daar heeft Sam snel een antwoord op: hij zoekt in zijn zakje snoep en al snel schuift hij een andere snoepring om mijn pink. Toen hij die avond trots aan zijn ouders vertelde dat hij met me was getrouwd, keek zijn moeder vragend naar zijn hand. Sam veranderde van trots naar beteuterd: “I ate the ring…”, waarop Carolyn en ik allebei heel hard ons best moesten doen om niet te lachen.

Deze week was een beetje vreemd, want het was de laatste schoolweek. Dit betekende dat de jongens vrijdag (beiden) om 14.00 uit waren, in plaats van Sam om 15.30 en Henry om 15.45. De jongens zitten allebei in een ander gebouw (zeker 10 minuten lopen van elkaar vandaan als ik Sam bij me heb - in mijn eentje is het drie minuten...), dus toen Sam (natuurlijk uitgerekend NU als laatste) om 14.10 de school uit kwam wist ik niet hoe snel ik (met hem) naar Henry’s school moest racen, waar Henry al met puppy-oogjes op me stond te wachten: hij dacht dat ik hem vergeten was… Samen met de jongens, een andere au pair en haar hostkind ben ik vervolgens (nadat ik honderd keer sorry tegen Henry had gezegd) naar het park gegaan waar de jongens ‘jongensachtige spelletjes’ konden doen (lees: met takken spelen, met takken rennen, met takken gooien en met takken vechten – ik zal die obsessie met takken nooit gaan begrijpen denk ik), en ik gezellig met de andere au pair kon kletsen.

Maandag hadden de jongens prize-day: een soort prijsuitreiking waarbij ondertussen ook veel wordt gezongen en muziek wordt gemaakt (om het wat sneller te laten lopen hebben ze maximaal twee-drie jaargangen tegelijkertijd, en natuurlijk zaten Sam en Henry allebei in een andere groep ingedeeld dus mochten Carolyn en ik één keer in de ochtend, en één keer in de middag een uur lang op heel erg kleine houten bankjes zitten, jippie!). Omdat ouders hierbij aanwezig mochten zijn (en omdat Sam een prijs in ontvangst mocht nemen), had Carolyn een dagje vrij genomen waardoor ikzelf eigenlijk ook een dagje vrij was. Maar ik had de jongens beloofd om te komen, plus ik was zelf veel te nieuwsgierig hoe zo’n prizeday in elkaar zat, dus een écht vrije dag had ik niet. Sam had trouwens, tot Carolyns grote verbazing, de prijs gewonnen voor de meeste progressie dit jaar (Sam lijkt thuis echter totaal ongemotiveerd in welke vorm van schoolwerk dan ook, dus dit past niet helemaal met het beeld dat zijn ouders van Sam hebben).

Vandaag was het de laatste schooldag van de kids, dus had Carolyn vrijgenomen zodat ze met de jongens naar de film kon. (Ze probeerde de jongens al een week ervan te overtuigen om naar Jungle Book te gaan, maar dat vonden ze te eng… Dus gingen ze naar Gohstbusters, na heeeel veel aandringen van de jongens. Helaas waren ze echter zó bang dat ze de zaal na vijf minuten weer hebben verlaten. Arme Carolyn.) Ikzelf, daarentegen, had een superleuke vrije dag, waarin ik gezellig met Daphne op stap ben geweest. Zo hebben we een heel toffefood-marketbezocht en zijn we vanmiddag naar de musical Wicked geweest: dat was gaaaaf!! En we hadden geluk, want omdat het zo rustig was zijn we in de pauze stiekem behoorlijk wat rijen naar voren gesneaket, waardoor we het een stuk beter konden zien..

Afgelopen zaterdag ben ik met Daphne, Nina en Cissi cultuur wezen snuiven: marktjes, Shakespeares Globe, de Tower Bridge, we hebben het allemaal gezien. We begonnen de dag op leicester square om musicalkaartjes te kopen (ik hoor Steve nog steeds lachen: ‘look at you, being a local’), en eindigden de dag met een heeele grote lach en een nog grotere zak chocolade-snoepjes in een heel oud theater waar we de musical Charlie and the Chocolate Factory bekeken (want ja, je kan niet naar Charlie en de Chocolate Factory kijken zonder zélf chocolade te kunnen eten, toch?). Jaja, je kan wel zeggen dat ik het musical-virus goed te pakken heb… maar de musicals zijn ook zó gemakkelijk (waarmee ik bedoel dat het super gemakkelijk is om last minute aan kaartjes te komen en daarnaast heel goed te bereiken zijn), goedkoop en ontzettend goed hier, dat het moeilijk is om níét naar musicals te gaan: ik moet er maar van genieten zolang ik hier ben!

Ik vermaak me dus helemaal prima hier in Londen! Het weer zit helaas vaker tegen dan mee de afgelopen dagen (regen, regen, regen), maaar, gelukkig heb ik nu een regenjas dus kom ik droog op mijn plaats van bestemming! De jongens zijn inmiddels helemaal aan me gewend, zelfs Henry is wat opener geworden en probeert me steeds meer in zijn wereldje te betrekken (gister gingen we samen met de lego spelen: wie de hoogste toren kon bouwen: drie keer raden wie er won, woohh!), en Sam begint me nóg vaker te knuffelen, met me te zingen of gewoon tegen me aan te praten. Daarnaast kan ik goed lachen met Carolyn en Steve, en gister hebben ze me, toen de boys al op bed lagen, kennis laten maken met de Indiase keuken zoals hij hier in Engeland bekend is: fantastisch!

Ik ben benieuwd of er veel gaat veranderen nu de school over is en de jongens morgen en volgende week de hele dag met mij zijn.. we zullen zien!

Liefs uit Londen,
Eveline