“I don’t think I can keep my eyes open today”, hoor ik Henry tegen zijn vader zeggen terwijl we de deur uitlopen op weg naar school/werk. De jongens zijn gesloopt, toe aan vakantie. De afgelopen paar dagen waren daardoor ook niet altijd even gezellig, aangezien de jongens door hun vermoeidheid huilden bij elk dingetje dat tegen hun wil inging… Zo hebben ze bijvoorbeeld van die voetbalkaartjes. Alleen Sam had er veeel minder dan Henry, dus Carolyn vond dat Henry er een paar aan Sam moest geven (zij heeft ze immers gekocht). DRAMA! Want nu had Sam ineens veel meer kans om te winnen (je kan kennelijk spelletjes spelen met die kaarten), en Sam had Henry’s beste kaarten gekregen (Carolyn had willekeurig een paar kaarten gepakt). Henry huilde net zo lang totdat Sam twee van de kaarten aan Henry teruggaf (en dat was eigenlijk nog steeds niet genoeg). En vanochtend begon het gezeik weer van voren af aan: Henry wilde zijn kaarten terug, 'I let him borrow them, I didn't gáve them"… (Sorry mama en papa, dat ik vroeger ook zo kon zijn. Ik zie nu pas hoe verschrikkelijk het is: karma denk ik.)

Nouja, je kan dus begrijpen dat Steve, Carolyn en ik niet kunnen wachten totdat de vakantie begint (volgende week donderdag is hun laatste schooldag – en mijn extra vrije dag, jippie)!

Ik begin trouwens ook eindelijk een sociaal leven hier op te bouwen! Zo heb ik al wijntjes gedaan met andere au pairs, ben ik wezen sightsee-en met een groep au pairs (waarbij ik heb geleerd dat een groep van acht vrouwen eigenlijk te groot is voor een middagje spontaan sightsee-en, want het duurt eeuwen voordat er knopen worden doorgehakt), heb ik me zondag last minute aangesloten bij een groep au pairs en heb ik vandaag geluncht met Elvira, een Nederlandse au pair die redelijk dichtbij woont (als de bus niet in de file staat, ten minste —met file is het 50 minuten rijden…). Het is leuk dat het contact leggen hier zo ontzettend gemakkelijk gaat: vrijwel elke au pair staat open voor nieuwe vrienden.

Zaterdag werd helaas in het centrum (Trafalgar Square en rondom de Big Ben & Houses of Parlaiment) geprotesteerd vanwege de Brexit. Dit betekende dat de straten niet alleen druk waren door de gewoonlijke zaterdag-drukte, maar ook nog eens afgeladen vol stonden met mensen verkleed als Europese vlag, met spandoeken en andere gekkigheid: ze willen in de EU blijven. (De hele Brexit-questie vind ik trouwens echt stom. Iedereen hier vraagt om mijn mening, maar ik heb er niet echt een omdat ik gewoon te weinig kennis heb om er iets over te zeggen, en te weinig interesse om er iets over te wíllen zeggen: ik zit niet in Londen zodat ik de politiek eens goed onder de loep kan nemen…) (wat ik wel kan zeggen is dat het superfijn is dat de koers is gedaald en kleding, eten en musicals dus een stuk minder kosten wanneer je het omrekent naar euro’s.)

Op zondagavond had ik afgesproken met iemand naar de film te gaan die ik alleen online nog had gesproken (de andere -au pair- meiden had ik in eerste instantie ook alleen online gesproken, maar hun gegevens heb ik ontvangen van mijn aupair-organisatie, dus dat leek redelijk veilig). Stiekem vond ik het best spannend: straks was het een vies oud mannetje (zoals Thijs zo mooi verwoordde op Skype..) dat zich online voordeed als een Amerikaans meisje dat hier in Londen een theater-stage liep. Maar we spraken af in een heel grote en bekende bioscoop (dus veel mensen), dus dat leek me wel veilig. Cissi bleek echter gewoon het meisje van de foto te zijn, en ik kan het heel goed met haar vinden!

Ik vind het ook leuk om te merken dat ik de weg hier ook gemakkelijker durf te zoeken en niet meer bang ben om te verdwalen (ik heb van de vorige keer namelijk heel veel geleerd, dus mocht het weer gebeuren is het niet eens echt een heel grote ramp want wie weet leer ik dan wéér nieuwe dingen). Dus ben ik er dinsdag in mijn eentje op uit gegaan: naar het V&A museum in Kensington (ik vind het nog steeds verwarrend dat ‘Kensington’ hier verwijst naar een gebied in plaats van een band). Hier was een tentoonstelling over musicals, dus ik kon mijn geluk niet op: allemaal muziek, filmpjes, decorstukken, kleding, tekeningen, belichtingsplannen, noem het maar op en het was er. Toen het drukker werd, en ik klaar was met de tentoonstelling, wilde ik naar een ander museum dat in dezelfde straat lag. Ik ben volgens mij echter óf de verkeerde straat in gelopen, óf de verkeerde kant op, want ik kwam uit bij Harrods (en het museum was no where to be found…).

De jongens raken meer en meer aan me gewend. Ze durven grapjes met me te maken, ze durven meer en meer tegen me te zeggen en helaas durven ze ook een grote mond te hebben. Henry vroeg de laatste week veel negatieve aandacht, maar toen ik gister aan hem vroeg of hij een spelletje met me wilde doen, en we dus even één op één bezig waren, zag je hem ‘open gaan’. Toen het spelletje was afgelopen kwam hij naar me toe met een fotoboek (een project van school) waarbij hij elke foto aanwees en een heel verhaal erbij vertelde. Het was super saai maar dat deed me niks: dit voelde voor mij echt als een overwinning!! Sam is echt verliefd op me aan het worden: hij noemt me tegenwoordig zelfs ‘husband’ (“you know I could never be an husband, right? I’m female…” “Yeah, but still.. You are my husband!”), waarop ik dan maar reageer met ‘yes, wifey?’, wat hij echt hilarisch vindt: jaja, dit wordt steeds gezelliger!

Liefs uit Londen,

Eveline

Ps. Als je graag meer foto’s wil zien dan in dit verhaaltje staan: ik heb twee ‘fotoboeken’ geupload, die moeten ook ergens op deze pagina te vinden zijn! (succes met zoeken)