Mamma Mia, another blog again!

“Dus, wat zullen we gaan doen..?” Daphne kijkt me vragend aan. Het is zaterdag middag en we staan op Covent Garden. We hebben nog vier uur totdat we in het theater moeten zijn, maar hebben geen idee wat we kunnen doen. Ik vind het vreemd om toe te geven, maar ik heb de binnenstad van Londen nu al zo vaak bezocht, dat ik inmiddels vrijwel alles al gezien heb. Ik kan dus volgens mij wel met recht zeggen dat ik de binnenstad van Londen wel zo’n beetje op mijn duimpje ken! En Daphne dus ook. Uiteindelijk zijn we dus maar naar het Theatercafé geweest (waar ik al zo vaak was geweest vanwege de geweldige atmosfeer, de leuke musicalliedjes en het gezellige barpersoneel dat mijn stempelkaartje vol was en ik een gratis drankje mocht, jippie!), waar we gezellig twee uur hebben gezeten. Fijn dat Daphne daar ook wel zin in had. Ik moet zeggen, na een week lang sightseeing, rondlopen en gids spelen had ik wel behoefte aan een middagje rust. De familie was namelijk op vakantie, dus deze blog wordt deel twee uit de 'wat een au pair doet als ze geen kids heeft om op te passen': enjoy!

De afgelopen week heb ik mijn kennis van Londen op de valreep nog even mogen uitbreiden én mogen demonstreren. De familie was namelijk op vakantie dus ik had bezoek, dus kon ik samen met hun nog wat dingetjes van mijn 'bucket list' doen. Met Thijs (woeehh, hij is gewoon een tweede keer op bezoek geweest, hoe lief! Echt heeel erg leuk!!)ben ik onder andere naar een antiekmarktje in Islington geweest, heb ik gegeten in een heel erg tof Marokkaans ingericht restaurantje en we hebben de oudste botanische tuinen ter wereld bezocht voor een picknick met wijn in de zon. Met Stella heb ik gegeten in een pub (zo’n echte Engelse Pie die ik vroeger altijd afschuwelijk smerig vond wanneer mama ze maakte, maar het schijnt nu dus best wel lekker te zijn) inclusief een halve liter applecider, we zijn naar één van de mooiste plekjes van Londen geweest (zie foto’s) en we hebben ons schuldig gemaakt aan (volgens mij) één van de ergste toeristen-acties die hier mogelijk zijn. We hebben namelijk breed lachend en met onmenselijk grote stappen een zebrapad overgestoken terwijl een vreemde jongen zijn leven waagde om er een foto van te maken. Jawel: we zijn op Abbey Road geweest. En ik heb me zelden zo ongemakkelijk gevoeld terwijl ik een zebrapad overstak... Maar goed, het is stiekem toch wel heel erg leuk om er een foto van te hebben nu ik er toch zo dicht in de buurt zit.

Het leuke aan Londen vind ik dat er altijd wel dingen te doen zijn. Toen ik Thijs een van de leukste plekjes van Londen wilde laten zien, bleek daar een gratis festival gaande te zijn waar we van live muziek en de zon konden genieten. En toen ik met Stella in Westminster de toerist aan het uithangen was, bleek er een gratis concert in de tuinen van Westminster Abbey te zijn, en mochten we dus ook gratis door een deel van de kerk lopen. Heel gaaf!

Daarnaast heb ik deze week ook (eindelijk) een afternoon tea gehad – dit is eigenlijk wat we in Nederland een high tea noemen. De eerste was op woensdag met Stella (jaja, Stella kreeg de échte ‘London experience’, inclusief een musical, foto’s met Engelse agenten en avondeten in de tube – om half elf ‘s avonds) en het was echt hemels! En het restaurantje was ook echt superleuk (zie foto’s). Het was zelfs zo goed bevallen dat ik er op zondag nog eens naartoe ben gegaan met Manon en Daphne (twee andere au pairs). Dit was mijn laatste vrije dag, dus op deze manier kon ik toch wel op Britse manier afscheid nemen.

Tussen het bezoek van Thijs en Stella had ik één dagje 'leeg', waarbij Nina gezellig is komen logeren en we vervolgens samen met Daphne de dag erna hebben gepicknickt in Kensington Gardens. Gezellig! We hebben wel met onze mond vol tanden gestaan toen we naar de WC wilden maar dat niet mocht omdat we 'te oud' waren en geen kinderen hadden, terwijl kinderen dan weer niet zonder supervisor mochten (waar zijn je hostkids als je ze nodig hebt??). Dan maar plassen in het Hilton!

Eén van de hoogtepunten van mijn week (correctie, van de afgelopen twee máánden!!) was zaterdagavond. Daphne en ik hadden last minute tickets weten te bemachtigen voor MAMMA MIA! De musical die ik, sinds ik hem op DVD heb, minstens één keer per maand kijk. De musicalfilm die ik kan dromen, kan meepraten, kan meezíngen. Maar eerlijk gezegd was de live-versie nog beter! De grappen waren beter getimed, de band was onverbeterbaar en de vibe in de zaal was fantastisch. Helaas kon ik niet naast Daphne zitten. Ik zat in plaats daarvan naast wat vrouwen van rond de veertig die me verbaasd aankeken toen ze me in mijn eentje in het theater zagen zitten: ‘hoezo kent zij Abba, dat is toch van vóór haar tijd?’ – heb ik er eentje horen fluisteren. Ehm, NEE! Ik kan je zeggen: ik heb zo hard van de musical genoten dat ik vrijwel de hele avond tranen in mijn ogen heb gehad. En op het einde, toen ze nog met alle acteurs Waterloo, Dancing Queen en Mamma Mia zongen, ben ik snel naar Daphne gesneakt om toch nog even samen heel hard mee te kunnen zingen en te genieten. Het was een van de best bestede 40Pond ooit.

Nu is de allerlaatste week begonnen. Ik hoef nog maar drie dagen op de jongens te passen en vrijdag vlieg ik weer naar huis. De tijd is omgevlogen. Ik wil wel naar huis maar ik wil anderzijds ook nog lang niet naar huis. Maar tijdens het schrijven van dit blog heb ik wel ingezien dat ik álles uit Londen heb kunnen halen dat er voor mij inzat. Dat inzicht maakt het wel wat gemakkelijker om straks te vertrekken. Nu eerst nog even een paar dagen van de jongens genieten en wasjes draaien zodat ik niet met een koffer vol vieze kleren thuiskom.

Liefs (voor de laatste keer uit Londen, gok ik),

Eveline

PS. voor meer foto's kan ik je doorverwijzen naar mijn fotomappen ook ergens op deze site ! Heb veel foto's toegevoegd aan de zevende en achtste week!

verkeerde inschattingen en missers: lang zo erg nog niet!

“Will I know any of the other kids? Is this the first day for everyone? When do we have a break? How long is the break - do I have enough time to eat my lunch? How many breaks do we have?” Het is maandag (de maandag na mijn vakantie. Ik ben eerlijk gezegd uitgeput van alle kilometers die ik in de afgelopen week heb afgelegd en deed er vanochtend langer dan gemiddeld over om uit mijn bed te komen, dat uitslapen de afgelopen week was me wel bevallen), we zijn onderweg naar de school waar de jongens hun zomercursus gaan volgen (Sam krijgt een cursus ‘art’ en Henry een cursus ‘programming’). Het is voor Sam de eerste keer dat hij naar zomercursus gaat dus hij vuurt al zo’n veertig minuten lang vragen af op Henry (wiens derde jaar het dit jaar wordt op deze zomerschool) – Sam is niet zo goed in ‘niet weten waar je aan toe bent’ en heeft het gevoel echt antwoord op deze vragen te moeten hebben. Hij blijft, tot ergernis van Henry, dus alsmaar doorvragen. De lessen starten om 10 uur, het is 10.05 en we zijn er nog niet. Volgens Carolyn was het veertig minuten lopen, nou mooi niet dus. Niet op het tempo dat de jongens aanhouden in ieder geval: ze zijn niet vooruit te branden (en we waren nog wel zo goed op tijd vertrokken!). Terwijl ik Henry’s rugzak van hem overneem (“It’s too heavy” – er zit alleen een lunchbox en een fles water in..), hoor ik Sam ineens heel hard ‘AU’ roepen: iemand probeerde hem in te halen en heeft hem bij het passeren per ongeluk omver gekegeld met haar tas… Zijn hele arm ligt open, kan er ook nog wel bij. (Vervolgens heeft hij bij de EHBO heel hard gehuild, niet omdat het ontsmetten pijn deed maar omdat hij niemand kende en de EHBO-er heel veel vragen bleef stellen – Sam is nogal bang voor nieuwe situaties en nieuwe mensen, dus hij heeft zich zo’n tien minuten lang aan me vast geklampt en pas toen hij zag dat zijn beste vriendje met hem in de cursusgroep zat, mocht ik naar huis…). Uiteindelijk waren we zo’n twintig minuten te laat bij de school… Oeps.

Het werd uiteindelijk een beetje een week vol verkeerde inschattingen en missers. Niet per see allemaal even vervelend, trouwens. Zo had ik bijvoorbeeld op dinsdag afgesproken met Cissi, voor de allerlaatste keer – op woensdagochtend ging ze terug naar North Carolina, om samen te gaan lunchen in haar ‘woonplaats’ (Chiswick, een wijk vlakbij Ealing). We gingen voor een lunchdeal van 10Pond waarbij we een voor-, hoofd- en nagerecht kregen. leek ons een fantastische deal, maar –verkeerde inschatting– na het voorgerecht zaten we al bomvol en toen stond ons nog een goedgevulde noodle soup én een ijsje te wachten. Gelukkig mochten we de soep meenemen dus had ik die avond een (redelijk) gezonde en verse maaltijd, voor de verandering (m’n gastgezin eet namelijk niet bepaald gezond, ze zijn ervan overtuigd dat magnetron-pasta ‘verantwoord’ en ‘gezond’ is en dat een glas sinaasappelsap uit pak ‘one of your five a day’ is..).

Op donderdag had ik met Lisa afgesproken op Leicester Square. Ze was met haar nichtje in Londen op vakantie en wilde wel even met me meeten – gezellig!! Mijn plan was om de jongens ‘s ochtends af te zetten bij hun cursus en dan direct door te gaan naar het centrum. Toen we eenmaal op school aankwamen bedacht Henry zich ineens dat we de lunchboxes totaal waren vergeten (misser) – ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Aangezien het zeker 40 minuten lopen is zónder kinderen, en ik er met het OV zo’n dertig minuten over doe om naar die school te komen, was ik dus een uur te laat bij mijn afspraak met Lisa. Oeps. Het was uiteindelijk wel heel gezellig! Leuk om weer even bij te kletsen :D

Toen de jongens en ik vrijdag op Kings Cross Station aankwamen, begon de zoektocht naar Carolyn. Dit bleek nog een behoorlijke klus: we hadden afgesproken op Kings Cross, maar Carolyn stond in de stationshal van St. Pancras, aan de overkant van de straat (misser). Toen we eenmaal doorhadden dat we dus in andere stationshallen stonden, waren we weer tien minuten verder. Uiteindelijk waren we jùst in time voor de voorstelling (die heel gaaf was, met een echte stoomtrein en het podium in het midden. Sam heeft de gehele tweede helft op schoot gezeten en me de gehele eerste helft allemaal knuffels gegeven: “I just feel like cuddling you”).

Die avond gingen we uit eten in een heel duur Duits restaurant. Misser. Currywurst voor 15Pond, de duurste die ik ooit gegeten heb (en niet eens zo veel beter dan de Curryworsten die we wel eens gegeten hebben op weg naar skivakantie in zo’n benzinepompstation-restaurant. Zonde. Maar hé, ik hoefde het niet te betalen! En als toetje had ik de beste Apfelstrüdel ooit, dus mij hoor je niet klagen. Ten minste, niet over het eten in ieder geval). Daarnaast was het restaurant zó chique dat de jongens zich ontzettend gingen vervelen en al onze mobiel-batterijen waren op dus spelletjes konden ze ook niet spelen… dus gingen de jongens maar tegen mij aan hangen, waarop groot protest kwam van Carolyn en Steve die dit geen goed gedrag voor in een restaurant – kwam de sfeer niet echt ten goede.. (ik vond t stiekem best een overwinning dat Henry me als kussen gebruikte omdat hij op het begin nog altijd best gesloten was – vooral als zijn ouders erbij waren).

De volgende misser/verkeerde inschatting is er een waar ik niet heel trots op ben, maar waar ik stiekem toch wel om kan lachen. We gingen zaterdagavond (na een dagje rondslenteren in Notting Hill, waar Marije en Daphne bij het verkeerde hek zijn gaan staan toen ze een foto wilde maken bij het park-hek dat te zien is in de film ‘Notting Hill’, die ene met Julia Roberts. Misser) naar de voorstelling ‘Breakfast at Tiffany’s’. Vrijwel iedereen die ik over de film hoor is lovend en de hoofdrol werd gespeeld door een zangeres waar ik, toen ik veertien was, nogal fan van was. Dat leek Daphne en mij dus wel leuk. Nou: verkeerde inschatting. Ik heb zelden zo oncomfortabel gezeten (echt afschuwelijke stoeltjes) en er werd eigenlijk non stop gepraat over helemaal niks. In de pauze besloten we dus naar huis te gaan… voor het eerst ooit dat ik echt ben weggelopen uit het theater! En het voelde stiekem ook wel alsof we iets illegaals aan het doen waren, maar het voelde een beetje als tijd- (en rug-)verspilling. Uiteindelijk hebben we nog een hele leuke avond gehad bij mij thuis op de bank met een filmpje en de zak paprikachips die Lisa voor me had meegenomen (thanks Lisa!!!).

De dag erna wilden Daphne en ik naar de Petticoat Lane Market in Shoreditch. Dit bleek echter niet de toffe vintage-markt zoals mijn sightseeing-boekje verkondigde, maar net zo’n markt zoals ze in Fuengirola ook hebben met allerlei kleding en andere troep. Op zich niks mis mee, maar daar kan ik in Spanje ook naartoe. Deze misser wisten we snel om te buigen tot een superleuke ervaring, want ik wist dat er in de buurt een bloemenmarkt zou moeten zijn. Eenmaal daar aangekomen was dat echt nog leuker dan ik had verwacht. Een heel gezellige sfeer, leuke barretjes en natuurlijk: bloemen! Zo zie je maar: niet elke misser is even vervelend (hè, weer een levensles erbij tijdens deze reis, haha).

De afgelopen paar dagen waren lekker rustig zonder al te veel missers en verkeerde inschattingen (behalve de inschatting dat Marije en ik dinsdag bést wel buiten konden gaan picknicken – nou mooi niet. Toen de zon eenmaal was verdwenen was het echt behoorlijk fris buiten. Maar het was wel gezellig), maar zat wel bomvol heel leuke momenten met de jongens. Zo zijn de jongens behoorlijk moe dus zoeken ze veel toenadering en word ik veel als levend kussen gebruikt, is Henry de boeken van Harry Potter aan het lezen en wil hij er graag over met mij in discussie, en verzint Sam het ene na het andere spel om met mij te doen (en natuurlijk worden alle spelregels zó aangepast dat ik verlies en hij wint, maar ach, dat went wel haha). Vandaag mocht ik naar de musical (Oliver Twist, ik hoor al de hele week het liedje 'Fooood Glorious Fooooooood'. No way dat die er nog uit komt..)komen kijken die ze vanaf maandag hebben voorbereid tijdens hun musical-cursus. En het mooiste moment was voor mij het moment dat de gordijnen open gingen, Sam en Henry naar het publiek keken, en ze opgelucht uitademde toen ze zagen dat ik er was.

Sam gaf me vandaag voor het slapen gaan een hele dikke knuffel, wat hij normaal gesproken eigenlijk nooit doet – dan krijg ik een high five. Ik vroeg hem: “Is this the biggest hug you can give me?”. Waarna hij me nog ietsjes steviger vastpakte en zei: “I try to…”. Ik kan denk ik wel zeggen dat deze jongens een plekje in mijn hart hebben gekregen. Het afscheid gaat zwaar worden, maar ik mag eerst nog een weekje vakantie vieren (waarin Thijs en Stella langskomen, gezellig!), en daarna nog vijf dagen op de jongens passen. Ik probeer dus nog maar even niet aan het afscheid te denken.

Liefs uit Londen en sorry voor dit onwijs lange verhaal,

Eveline

Zo ziet het leven van een Au Pair eruit als ze geen kinderen heeft om op te passen:

“Hi Eva!” fluistert Sam vanuit de lounge –de voorste kamer van het huis- terwijl ik de trap op wil lopen. Ik ben net thuis na een dagje sightseeing met papa, mama en mijn zusjes. Carolyn, Steve en de jongens zijn die dag teruggekomen van vakantie en zie ze nu pas weer voor het eerst sinds een week. “Hey Sam! Don’t you need to be in bed?” hij schudt zijn hoofd – het is half 9 dus écht wel dat hij in bet moet liggen. Terwijl hij naar boven loopt vraag ik hoe zijn vakantie was geweest. Hij steekt zijn duim op. Hij moet duidelijk weer even wennen aan het feit dat ik er weer ben. En ik moet er eigenlijk ook wel aan wennen dat zij er weer zijn, want wát een heerlijke week heb ik gehad de afgelopen week! (Ik zal proberen er geen opsomming van te maken, maar ik heb zó veel leuke dingen meegemaakt dat ik het toch heel graag met jullie wil delen!!) Dus bij deze: zo ziet het leven van een Au Pair eruit als ze geen kinderen heeft om op te passen:

Nadat ik op vrijdag afscheid had genomen van de jongens (die net zeiknat uit de douche waren gekomen en het een prachtidee vonden om me juist tóén een knuffel te geven – waarschijnlijk juist omdat ze nat waren en mij dus ook nat konden maken…), vertrok ik naar dé cocktailbar van Ealing om daar samen met Cissi gezellig de vrijdag avond te besteden. Super gezellig! En er was nog happy hour ook. Halverwege onze eerste cocktail besloten we dat we, omdat Cissi nog maar anderhalve week in Londen zou zijn, de komende anderhalve week zo veel mogelijk tijd samen door te brengen.

Na de eerste cocktail kochten we spontaan kaartjes voor de voorstelling The Curious Incident of the Dog at Night-Time voor later die week. (FANTASTISCHE voorstelling over een autistisch jongetje dat onderzoekt wie de hond van de overburen heeft vermoord. Echt, ik heb hem inmiddels gezien… Als je nog naar Londen gaat en geen zin hebt in een musical maar wel in een theaterbezoekje: ga hier heen. Het is echt heel goed!).

Daarna bedachten we (ergens tijdens de tweede cocktail) dat we donderdag samen naar een salsabar zouden gaan. Ik had Daphne en Nina ook uitgenodigd om mee te komen dansen en na een lesje hadden we de basics wel onder de knie en gingen we de dansvloer op, waar de ene na de andere man/jongen (die we stuk voor stuk niet kenden) ons over de dansvloer liet zwieren. Het was echt ontzettend gaaf. Ik wil nog een keer, en nog een keer, en nog een keer. Het was echt onbeschrijfelijk leuk. Achteraf bleven Nina en Daphne bij me slapen en op vrijdagochtend stonden we gezellig mijn zijn drieën (in pyjama) aan het fornuis om pannenkoeken te bakken, super gezellig! Het is zo leuk dat ik hier zo gemakkelijk vriendinnen heb weten te maken, want dit zijn echt de soort ervaringen en herinneringen die het avontuur zo veel leuker maken dan enkel het passen op twee jongens.

Naast leuke uitstapjes met Cissi bestond mijn week vooral uit leuke ontmoetingen: Martin, Dennis en Stefan schenen in Londen te zijn dus we hebben een taartje gegeten op Stefans verjaardag en een meisje dat ik vorig jaar in Rhodos heb leren kennen (Sophie) kwam een nachtje logeren. Mama, papa en mijn zusjes waren afgelopen weekend in Londen en last but zeker not least: Thijs was hier voor vier daagjes. En wat heb ik ervan genoten om na vier weken hem weer om me heen te hebben! We hebben super veel dingen gedaan die nog op mijn ‘to do’ lijstje stonden en zijn we dus lekker cultureel bezig geweest. Zo hebben we een rondleiding gehad door Shoreditch, waar veel streetart is (don’t you dare call it ‘grafitti’, dit is dus wel echt veel meer dan enkel grafitti. – aldus onze tourguide). De tourguide was zelf ook een streetartist dus hij wist er heel erg veel over te vertellen, superleuk. (Ook hebben we de National Art Gallery gezien en sorry, daar vond ik dus niet zo veel aan. Gelukkig was Thijs er ook al snel – na een uurtje – klaar mee, dus gingen we maar naar een film).

Met mama, papa, Irene en Manon was het ook gezellig! We hadden geluk met het weer dus konden we veel wandelen (en heeeel veel foto’s maken) en hadden we dus goed zicht vanuit de London Eye: fijn! Ze hebben gister ook even mijn huis en gastgezin gezien. Dat vond ik heel leuk! En de rest volgens mij ook. Sam hing ineens de verlegen jongen uit (mag ie vaker doen, lekker rustig), en Henry kroop juist uit zijn schulp. Raar hoe de rollen ineens kunnen omdraaien zodra een gezelschap verandert. Sam had, nadat wij met zijn vijven weer waren vertrokken, aan Carolyn gevraagd: “Mum, why does Eva have another family? Wé are her family, right?”. Als zo’n uitspraak je niet gelukkig maakt, dan weet ik het niet meer.

Liefs uit Londen,

Eveline

PS. Ohja, ik wil het toch nog even toevoegen: nu ik ook met Thijs én met ‘ouders+zusjes’ naar een musical ben geweest, staat de teller inmiddels op 7 bezochte voorstellingen tot nu toe. En dat in vijf weken. Ik kan er wel aan wennen!

12 uur per dag...

“Eva, it’s reaaally high up here, isn’t it?” Sam kijkt me trots aan, hij houdt van hoogte en gevaar. We zitten in de London Eye en zijn bijna op het hoogste punt. “The Shard is higher, you know” zegt Henry plagend, hij steekt nog net zijn tong niet uit zijn mond. Zucht, broertjes. Al zie ik het mijn 4-10 jarige zelf ook al helemaal doen, dus sorry mama, papa en zusjes dat ik ook zo was vroeger. De jongens zijn eigenlijk de hele ochtend al een beetje plagerig bezig. En ik had gehoopt dat de London Eye voor afleiding zou zorgen. Maar helaas. Het enige moment dat ze echt muisstil zijn, is wanneer ik Sam mijn camera geef: dan is hij echt té druk bezig met het maken van foto’s om überhaubt te kunnen bedenken dat hij ook nog een broer heeft. Henry heeft zijn Nintendo DS meegenomen, en is daar foto’s mee aan het maken (maar omdat hij een grote koptelefoon om zijn nek heeft hangen ziet hij er meer uit als een gamer dan als een jongetje van 8 dat foto’s maakt met een Nintendo DS, om heel eerlijk te zijn). Ik koos er dus voor om de opmerking van Henry te negeren en te reageren op Sam met “Yeah, it’s pretty high”, terwijl ik mijn best deed om te doen alsof ik naar de boot keek die Sam aanwees en die recht onder ons voer, terwijl ik eigenlijk naar mijn schoenen keek: mijn maag draaide zich toch een beetje om wanneer ik werd geconfronteerd met deze hoogte…

De afgelopen week was een beetje (zo niet: héél) vermoeiend. Niet alleen omdat ik 12 uur per dag (7-19) op twee kinderen moest passen, maar ook omdat het weer het vrijwel onmogelijk maakte om te slapen (ik miste deze week heel erg de zo’n fan die Lisa en ik vorig jaar bij Saskia boven ons bed hadden hangen… Beetje verkoelende wind zou echt geen overbodige luxe zijn geweest, maar helaas..). Dankzij de hitte hebben de jongens nu een nieuwe hobby, en ik noem het ‘schiet de au pair’ (met een waterpistool). Watergevechten waren de enige manier om de hitte te overleven, en het is kennelijk honderd keer leuker om je au pair die geen conditie heeft (en dus niet snel weg kan/wil rennen) nat te spuiten dan je broertje.. Maar ik was een gewillig doelwit: verkoeling, jippie! De jongens wisten ook echt allemaal ‘geweldige’ spellen te bedenken met zombies en aliens en Pokémon en van alles (waar ik dan totaal de regels niet van begreep, dus ik meer diende als levensgrote prop waar de jongens tegen zeiden ‘oke, nu moet je hier staan’, ‘oke, nu moet je even op de grond gaan zitten’, ‘oke, nu moet je even doen alsof je ons natspuit’ – hoezo “doen alsof??” *lacht gemeen*), waar ze echt de grootste lol in hadden. En aangezien we enkel waterpistolen en een waterslang hadden, deed ik gewillig met ze mee.

Ik heb dinsdag nog een poging gedaan om in de stikhitte op zoek te gaan naar een balloonshop –voor waterballonnen- waarvan Carolyn zei dat die heel dicht bij was. Maar nadat ik veertig minuten met twee zeurende kinderen in de volle zon had gelopen, gaf ik het op en gingen we relaxen in het park en vervolgens thuis weer een watergevecht houden - zonder waterballonnen, helaas. (Note to self: als je ooit weer bedenkt om op zoek te gaan naar een winkel waarvan je niet weet waar die zit, doe dat dan niet op het heetst van de dag –om 14u-, in de volle zon, met twee toch-al-vermoeide kinderen die het een goed idee vinden om stenen te verzamelen en dus met hun zakken vol stenen rondlopen en zeuren dat het zo zwaar is...)

Gister –donderdag- hoefde ik ze gelukkig niet de hele dag te vermaken, want Carolyn had voor kaartjes voor de musical Aladdin gezorgd! (Jaja, alweer een musical!) Het was wel een hele ervaring om er met twee kinderen naartoe te gaan, want wanneer Aladdin en Yasmin kusten, keek Henry me vol walging aan, tijdens het een redelijk eng stukje greep Henry mijn hand en halverwege de eerste helft vertrok Carolyn met Sam naar de WC. Daarnaast is het sowieso heel anders om met dit gezin naar een musical te gaan, want ze geven geld uit alsof het water is: Sam is nu de gelukkige eigenaar van een teddybeer met Arabische kleding aan ter waarde van 25Pond en Henry heeft een programmaboekje dat hij niet echt wil (en ik dus best mag hebben mocht ik willen – aldus Carolyn). De musical was afgelopen om 17u, en de spits begint hier pas echt om 18u, maar toch bedacht Carolyn (bang voor een drukke underground) om, in plaats van op de underground te stappen, een taxi te pakken richting Paddington en daar op de trein te stappen: alsof het niks kost (20Pond..). En voor Sam en Henry is al dat geld dus heel erg normaal - en het uitgeven ervan ook… (Ik merk ook echt dat ze best verwend zijn: als ze iets willen dan krijgen ze het –zoals die voetbalkaartjes waar ik het laatst over had. Daarnaast zegt Carolyn vaak dat ik wel even overdag met de jongens ergens kan gaan lunchen, maar ik doe dan toch vaak een picknick: kost veel minder en vind ik veel leuker. Maar dat het minder kost boeit hun echt niet.) Ik leer dus best wel wat hier in dit gezin (vooral van hoe ik het later zélf niet wil doen)...

Afgelopen zondag stond mijn wekker op 6u ’s ochtends. Ik had namelijk om 8u ’s ochtends afgesproken met Iris bij het theater waar Mathilda speelt. Ze hebben hier in Londen namelijk bij sommige musicals ‘day seats’, wat inhoudt dat er voor een prikkie kaartjes worden verkocht op de dag van de voorstelling. Alleen de eerste 15 mensen die dag krijgen een kaartje en het theater opent om 10u. Het vroeg aanwezig zijn was gelukkig niet voor niks: we zaten vooraan in de rij en na twee uur wachten hadden we voor 5Pond (ik herhaal: VIJF POND - *doet een dansje*) kaartjes voor de middagovoorstelling van Mathilda. (Oke ik moet toegeven dat we niet perfect zaten, maar het waren ook niet de slechtste plekken die er zijn. We zaten op het balkon bij het gangpad, dus niemand die voor ons zat, behalve de bewaker die ons behoorlijk aan het bestuderen was en af en toe betrapte ik hem erop dat hij in de lach schoot wanneer Iris en ik enthousiast op een liedje reageerde.)

Morgen vertrekt het gezin op vakantie en heb ik dus ook een weekje vrij! UITSLAPEN! En mensen zien: Thijs komt morgenochtend aan (JIPPIE!), volgend weekend zijn papa, mama en zusjes er en op woensdag en donderdag komt Sophie – een meisje dat ik heb ontmoet in Rhodos vorig jaar en dat in Manchaster woont. Ze komt dus even een nachtje bij me logeren! Genoeg dingen te doen dus, ik heb er zin in. Voor nu moet ik nog even een middagje mijn jongens in de gaten houden, maar dat is wel te doen (voor de zesde keer in één week Kung Fu Panda 3 kijken -volgens mij kan ik inmiddels alles al meepraten- , met de lego spelen, helpen met het uitzoeken van speelgoed om mee te nemen op vakantie en natuurlijk tikkertje spelen in het park – voor een watergevecht is het helaas te koud vandaag), we houden het lekker relaxed (want we zijn alle drie doodmoe).

Liefs uit Londen,
Eveline

ps. Er staan weer veel nieuwe foto's in mijn online fotoalbums!!

Musicals and a wedding..

“I just married Eva” hoor ik Sam zeggen. We staan op het schoolplein te wachten op Henry en Sam praat met zijn vriendjes (en ik met hun au pairs). Hij heeft een zakje haribo-snoepjes gekregen en die is hij nu aan het opeten: in het zakje zitten ook snoep-ringen. “Erm, what did you just say?”, vraag ik hem. “I just married you!” zegt hij met een grote, trotse, glimlach. Ik kijk hem verbijsterd, volgens mij nog nét niet met open mond, aan. Trots laat hij zijn vinger zien, waar een (snoep)ring aan pronkt. “But I don’t have a ring... How will you know you are married to me and not to Harry?” vraag ik hem. Ook daar heeft Sam snel een antwoord op: hij zoekt in zijn zakje snoep en al snel schuift hij een andere snoepring om mijn pink. Toen hij die avond trots aan zijn ouders vertelde dat hij met me was getrouwd, keek zijn moeder vragend naar zijn hand. Sam veranderde van trots naar beteuterd: “I ate the ring…”, waarop Carolyn en ik allebei heel hard ons best moesten doen om niet te lachen.

Deze week was een beetje vreemd, want het was de laatste schoolweek. Dit betekende dat de jongens vrijdag (beiden) om 14.00 uit waren, in plaats van Sam om 15.30 en Henry om 15.45. De jongens zitten allebei in een ander gebouw (zeker 10 minuten lopen van elkaar vandaan als ik Sam bij me heb - in mijn eentje is het drie minuten...), dus toen Sam (natuurlijk uitgerekend NU als laatste) om 14.10 de school uit kwam wist ik niet hoe snel ik (met hem) naar Henry’s school moest racen, waar Henry al met puppy-oogjes op me stond te wachten: hij dacht dat ik hem vergeten was… Samen met de jongens, een andere au pair en haar hostkind ben ik vervolgens (nadat ik honderd keer sorry tegen Henry had gezegd) naar het park gegaan waar de jongens ‘jongensachtige spelletjes’ konden doen (lees: met takken spelen, met takken rennen, met takken gooien en met takken vechten – ik zal die obsessie met takken nooit gaan begrijpen denk ik), en ik gezellig met de andere au pair kon kletsen.

Maandag hadden de jongens prize-day: een soort prijsuitreiking waarbij ondertussen ook veel wordt gezongen en muziek wordt gemaakt (om het wat sneller te laten lopen hebben ze maximaal twee-drie jaargangen tegelijkertijd, en natuurlijk zaten Sam en Henry allebei in een andere groep ingedeeld dus mochten Carolyn en ik één keer in de ochtend, en één keer in de middag een uur lang op heel erg kleine houten bankjes zitten, jippie!). Omdat ouders hierbij aanwezig mochten zijn (en omdat Sam een prijs in ontvangst mocht nemen), had Carolyn een dagje vrij genomen waardoor ikzelf eigenlijk ook een dagje vrij was. Maar ik had de jongens beloofd om te komen, plus ik was zelf veel te nieuwsgierig hoe zo’n prizeday in elkaar zat, dus een écht vrije dag had ik niet. Sam had trouwens, tot Carolyns grote verbazing, de prijs gewonnen voor de meeste progressie dit jaar (Sam lijkt thuis echter totaal ongemotiveerd in welke vorm van schoolwerk dan ook, dus dit past niet helemaal met het beeld dat zijn ouders van Sam hebben).

Vandaag was het de laatste schooldag van de kids, dus had Carolyn vrijgenomen zodat ze met de jongens naar de film kon. (Ze probeerde de jongens al een week ervan te overtuigen om naar Jungle Book te gaan, maar dat vonden ze te eng… Dus gingen ze naar Gohstbusters, na heeeel veel aandringen van de jongens. Helaas waren ze echter zó bang dat ze de zaal na vijf minuten weer hebben verlaten. Arme Carolyn.) Ikzelf, daarentegen, had een superleuke vrije dag, waarin ik gezellig met Daphne op stap ben geweest. Zo hebben we een heel toffefood-marketbezocht en zijn we vanmiddag naar de musical Wicked geweest: dat was gaaaaf!! En we hadden geluk, want omdat het zo rustig was zijn we in de pauze stiekem behoorlijk wat rijen naar voren gesneaket, waardoor we het een stuk beter konden zien..

Afgelopen zaterdag ben ik met Daphne, Nina en Cissi cultuur wezen snuiven: marktjes, Shakespeares Globe, de Tower Bridge, we hebben het allemaal gezien. We begonnen de dag op leicester square om musicalkaartjes te kopen (ik hoor Steve nog steeds lachen: ‘look at you, being a local’), en eindigden de dag met een heeele grote lach en een nog grotere zak chocolade-snoepjes in een heel oud theater waar we de musical Charlie and the Chocolate Factory bekeken (want ja, je kan niet naar Charlie en de Chocolate Factory kijken zonder zélf chocolade te kunnen eten, toch?). Jaja, je kan wel zeggen dat ik het musical-virus goed te pakken heb… maar de musicals zijn ook zó gemakkelijk (waarmee ik bedoel dat het super gemakkelijk is om last minute aan kaartjes te komen en daarnaast heel goed te bereiken zijn), goedkoop en ontzettend goed hier, dat het moeilijk is om níét naar musicals te gaan: ik moet er maar van genieten zolang ik hier ben!

Ik vermaak me dus helemaal prima hier in Londen! Het weer zit helaas vaker tegen dan mee de afgelopen dagen (regen, regen, regen), maaar, gelukkig heb ik nu een regenjas dus kom ik droog op mijn plaats van bestemming! De jongens zijn inmiddels helemaal aan me gewend, zelfs Henry is wat opener geworden en probeert me steeds meer in zijn wereldje te betrekken (gister gingen we samen met de lego spelen: wie de hoogste toren kon bouwen: drie keer raden wie er won, woohh!), en Sam begint me nóg vaker te knuffelen, met me te zingen of gewoon tegen me aan te praten. Daarnaast kan ik goed lachen met Carolyn en Steve, en gister hebben ze me, toen de boys al op bed lagen, kennis laten maken met de Indiase keuken zoals hij hier in Engeland bekend is: fantastisch!

Ik ben benieuwd of er veel gaat veranderen nu de school over is en de jongens morgen en volgende week de hele dag met mij zijn.. we zullen zien!

Liefs uit Londen,
Eveline

Exhausting!

“I don’t think I can keep my eyes open today”, hoor ik Henry tegen zijn vader zeggen terwijl we de deur uitlopen op weg naar school/werk. De jongens zijn gesloopt, toe aan vakantie. De afgelopen paar dagen waren daardoor ook niet altijd even gezellig, aangezien de jongens door hun vermoeidheid huilden bij elk dingetje dat tegen hun wil inging… Zo hebben ze bijvoorbeeld van die voetbalkaartjes. Alleen Sam had er veeel minder dan Henry, dus Carolyn vond dat Henry er een paar aan Sam moest geven (zij heeft ze immers gekocht). DRAMA! Want nu had Sam ineens veel meer kans om te winnen (je kan kennelijk spelletjes spelen met die kaarten), en Sam had Henry’s beste kaarten gekregen (Carolyn had willekeurig een paar kaarten gepakt). Henry huilde net zo lang totdat Sam twee van de kaarten aan Henry teruggaf (en dat was eigenlijk nog steeds niet genoeg). En vanochtend begon het gezeik weer van voren af aan: Henry wilde zijn kaarten terug, 'I let him borrow them, I didn't gáve them"… (Sorry mama en papa, dat ik vroeger ook zo kon zijn. Ik zie nu pas hoe verschrikkelijk het is: karma denk ik.)

Nouja, je kan dus begrijpen dat Steve, Carolyn en ik niet kunnen wachten totdat de vakantie begint (volgende week donderdag is hun laatste schooldag – en mijn extra vrije dag, jippie)!

Ik begin trouwens ook eindelijk een sociaal leven hier op te bouwen! Zo heb ik al wijntjes gedaan met andere au pairs, ben ik wezen sightsee-en met een groep au pairs (waarbij ik heb geleerd dat een groep van acht vrouwen eigenlijk te groot is voor een middagje spontaan sightsee-en, want het duurt eeuwen voordat er knopen worden doorgehakt), heb ik me zondag last minute aangesloten bij een groep au pairs en heb ik vandaag geluncht met Elvira, een Nederlandse au pair die redelijk dichtbij woont (als de bus niet in de file staat, ten minste —met file is het 50 minuten rijden…). Het is leuk dat het contact leggen hier zo ontzettend gemakkelijk gaat: vrijwel elke au pair staat open voor nieuwe vrienden.

Zaterdag werd helaas in het centrum (Trafalgar Square en rondom de Big Ben & Houses of Parlaiment) geprotesteerd vanwege de Brexit. Dit betekende dat de straten niet alleen druk waren door de gewoonlijke zaterdag-drukte, maar ook nog eens afgeladen vol stonden met mensen verkleed als Europese vlag, met spandoeken en andere gekkigheid: ze willen in de EU blijven. (De hele Brexit-questie vind ik trouwens echt stom. Iedereen hier vraagt om mijn mening, maar ik heb er niet echt een omdat ik gewoon te weinig kennis heb om er iets over te zeggen, en te weinig interesse om er iets over te wíllen zeggen: ik zit niet in Londen zodat ik de politiek eens goed onder de loep kan nemen…) (wat ik wel kan zeggen is dat het superfijn is dat de koers is gedaald en kleding, eten en musicals dus een stuk minder kosten wanneer je het omrekent naar euro’s.)

Op zondagavond had ik afgesproken met iemand naar de film te gaan die ik alleen online nog had gesproken (de andere -au pair- meiden had ik in eerste instantie ook alleen online gesproken, maar hun gegevens heb ik ontvangen van mijn aupair-organisatie, dus dat leek redelijk veilig). Stiekem vond ik het best spannend: straks was het een vies oud mannetje (zoals Thijs zo mooi verwoordde op Skype..) dat zich online voordeed als een Amerikaans meisje dat hier in Londen een theater-stage liep. Maar we spraken af in een heel grote en bekende bioscoop (dus veel mensen), dus dat leek me wel veilig. Cissi bleek echter gewoon het meisje van de foto te zijn, en ik kan het heel goed met haar vinden!

Ik vind het ook leuk om te merken dat ik de weg hier ook gemakkelijker durf te zoeken en niet meer bang ben om te verdwalen (ik heb van de vorige keer namelijk heel veel geleerd, dus mocht het weer gebeuren is het niet eens echt een heel grote ramp want wie weet leer ik dan wéér nieuwe dingen). Dus ben ik er dinsdag in mijn eentje op uit gegaan: naar het V&A museum in Kensington (ik vind het nog steeds verwarrend dat ‘Kensington’ hier verwijst naar een gebied in plaats van een band). Hier was een tentoonstelling over musicals, dus ik kon mijn geluk niet op: allemaal muziek, filmpjes, decorstukken, kleding, tekeningen, belichtingsplannen, noem het maar op en het was er. Toen het drukker werd, en ik klaar was met de tentoonstelling, wilde ik naar een ander museum dat in dezelfde straat lag. Ik ben volgens mij echter óf de verkeerde straat in gelopen, óf de verkeerde kant op, want ik kwam uit bij Harrods (en het museum was no where to be found…).

De jongens raken meer en meer aan me gewend. Ze durven grapjes met me te maken, ze durven meer en meer tegen me te zeggen en helaas durven ze ook een grote mond te hebben. Henry vroeg de laatste week veel negatieve aandacht, maar toen ik gister aan hem vroeg of hij een spelletje met me wilde doen, en we dus even één op één bezig waren, zag je hem ‘open gaan’. Toen het spelletje was afgelopen kwam hij naar me toe met een fotoboek (een project van school) waarbij hij elke foto aanwees en een heel verhaal erbij vertelde. Het was super saai maar dat deed me niks: dit voelde voor mij echt als een overwinning!! Sam is echt verliefd op me aan het worden: hij noemt me tegenwoordig zelfs ‘husband’ (“you know I could never be an husband, right? I’m female…” “Yeah, but still.. You are my husband!”), waarop ik dan maar reageer met ‘yes, wifey?’, wat hij echt hilarisch vindt: jaja, dit wordt steeds gezelliger!

Liefs uit Londen,

Eveline

Ps. Als je graag meer foto’s wil zien dan in dit verhaaltje staan: ik heb twee ‘fotoboeken’ geupload, die moeten ook ergens op deze pagina te vinden zijn! (succes met zoeken)

"Attention!!"

“Mummie?” “Yes?” Sam trippelt naar zijn moeder en fluistert iets in haar oor. Ik hoor Carolyn lachen: “It’s Eva”, zegt ze. “Eva?” “Yes?” “Do you want to sit next to me, please?”. Sam heeft de eerste paar dagen moeite gehad met mijn naam. “Eveline” was te moeilijk om uit te spreken (zoals ik al verwachtte), dus heet ik weer Eva. Zijn ouders hebben hem echter de drie weken voordat ik kwam gedrild in het zeggen van ‘Eveline’ (wat door hun wordt uitgesproken als èvulìn), waardoor Sam steeds in verwarring was. Een veelvoorkomende situatie zondag was dan ook dat hij aan zijn ouders ging vragen of het Eva of Eveline was. Of hij begon gewoon te praten: “Eveline, can you…” waarop de rest van het gezin in koor riep: “ Nohooo, it’s Eva!!”.

Sam heeft er geen enkele moeite mee dat ik er ben. Tot nu toe heeft hij elke dag wanneer ik hem uit school haalde wel een tekening naar me opgehouden: “I made this for you today!”. Daarnaast leeft Sam heel erg in zijn eigen fantasiewereldje. Soms hoor ik hem allemaal geluiden maken, waar hij dan ook allemaal bewegingen bij heeft, en dan is hij kennelijk met Darth Vader in gevecht. Daarnaast is hij dinsdag naar een van de kastelen van de queen geweest, hier heeft hij allemaal guards gezien. Sindsdien loopt hij vaak op en neer alsof hij zelf een guard is. Wanneer hij niet naar me luistert werkt het vanaf nu dus ook heel goed om op een commandant-achtige manier ‘ATTENTION!!’ te roepen.

Henry vindt me volgens mij ook wel aardig, maar hij laat dat wat minder merken. (Het is ook spannend, een nieuw iemand in huis...) Hij houdt heel erg van lezen en schrijven, dus hij zit vaak ’s middags op de bank een boekje te lezen. Daarnaast speelt hij piano en is zijn vader hem het Starwars-muziekje aan het leren, dus tegenwoordig sta ik op met dat liedje, en ga ik slapen met dat liedje, want ik hoor het non-stop.

De dagen zijn nu (nog) redelijk rustig: om 7.30 lopen we naar school (Carolyn loopt mee, want de tube-station zit toch om de hoek), om 8.00 begint Henry’s school en om 8.25 die van Sam (Sam gaat naar dezelfde school, maar een ander gebouw). Vervolgens heb ik eigenlijk de hele dag de tijd, want pas om 15.30 hoef ik Sam op te halen, en om 15.45 Henry. Genoeg tijd voor mij dus om de omgeving te verkennen. Zo ben ik dinsdag en woensdag echt het centrum van Londen in geweest (dinsdag was ik behoorlijk verdwaald, maar daar heb ik gelukkig ook veel van geleerd)! Tijdens mijn zoektocht naar een regenjas (die ik helaas wel echt nodig heb in verband met het afschuwelijke weer hier in Engeland), vond ik een superleuk uitziende winkel: Liberty. Het is een gebouw uit 1500-nogwat en het ziet er aan de buitenkant uit als een bloemenzaakje, maar eenmaal binnen is het zó veel meer: een lappenwinkel, een juwelier, een schoonheidsspecialiste, een drogist.. En alles is echt superduur. (Dus met mijn Nikes en spijkerbroek voelde ik me behóórlijk misplaatst, maar ik vond het wel heel erg leuk om te zien en te ervaren.)

Ealing zelf is trouwens ook echt heel leuk. Het heeft een fijne sfeer, de huisjes hier zijn super oud (waardoor het er heel leuk en schattig uitziet) en bij de scholen waar de jongens op zitten zijn ook heel veel au pairs en nanny’s. Iedereen let op elkaar (op een goede manier) en vraagt hoe het gaat. Ik voel me dan ook heel erg welkom! Zondag hebben Carolyn en Henry me een hele rondleiding gegeven, we zijn naar alle leuke plekjes van de stad geweest en we hebben koffie gedronken in een superleuk barretje. Er was een midzomer marktje, waar de jongens nog hun energie kwijt konden op trampolines en springkussens.

Carolyn en Steve zijn echt geweldig. Dinsdagavond hebben we de hele avond met een glas wijn allemaal dingen op de kaart van Londen aangekruisd wat ik allemaal moet gaan zien nu ik hier ben. (En ze legden me gelijk uit hoe ik daar dan kom met het OV zodat ik niet nóg een keer verdwaal, haha.) Daarnaast zijn ze heel erg supportive in hoe ik alles doe. Ik krijg steeds berichtjes van Carolyn waarin ze me updatet over hoe laat ze thuis is, waarbij ze vaak opmerkt dat ik het geweldig doe en een ster/engel ben.

Ik begin steeds meer mijn draai te vinden. Zo weet ik inmiddels dat ik eerst rechts moet kijken en daarna pas links, wanneer ik de straat oversteek. Ik weet hoelaat ik moet vertrekken wanneer ik de boys moet gaan ophalen van school (de eerste twee dagen was ik een kwartier te vroeg), en wat de snelste weg naar hun scholen is. Ik begin alle kastjes enzo ook te kennen en ik durf de koelkast te plunderen wanneer dit nodig is. Ik voel me dus al helemaal thuis!

Liefs uit Londen,

Eveline

Ik ben er!

Toen ik gister met een bonkend hart de ontvangsthal inliep, werden mijn zorgen van afgelopen week (Hoe ga ik Steve herkennen? Is Steve er wel? Wat als Steve mij niet herkent?) gelijk weggenomen. Er kwam direct een man op me afgelopen hij leek heel erg op de man die ik via skype had gezien! Wat een opluchting! Er was gelijk een klik en de anderhalfuur durende autorit was voorbij voor ik er erg in had.(Al had ik wel wat last van vermoeidheid waardoor mijn Engels niet heel soepel ging. Steve liet hier echter niks van merken en vertelde me dat ik goed Engels sprak, fijn!)

De vliegreis was vreemd. Maar wel op een grotendeels leuke manier. Er zaten namelijk maar 32 mensen in het vliegtuig. Echt bizar.

Toen we allemaal zaten, en de deuren dicht gingen, riep de piloot om dat we twintig minuten vertraging zouden hebben in verband met het weer in London - en dat was helaas niet omdat de zon zo hard scheen dat de piloten door het tegenlicht de landingsbaan niet konden vinden... (toen ik met Steve in de auto zat was er op een gegeven moment een vijf minuten durende hoosbui waarbij je geen hand voor ogen kon zien, en zelfs stapvoets rijden eigenlijk al te eng was. Na die vijf minuten was er ineens geen wolkje aan de lucht, scheen de zon en leek het alsof die hoosbui niet geweest was, afgezien van een paar auto's aan de kant van de weg die zichzelf in de prak hadden gereden...)

Doordat het zo ontzettend rustig was, was het vluchtpersoneel ook heel erg gezellig; ze waren de hele tijd met elkaar grapjes aan het maken en ook tijdens het omroepen en rondlopen kwam de ene opmerking na de andere (zo werd er na het landen zo'n standaart bandje afgedraaid waarin werd verteld dat 90% van de vliegtuigen van Ryanair op tijd vliegt. De stuward begon daar gelijk doorheen te praten en te zingen, omdat wij bij die 10% hoorden die níét op tijd aankwam). Ik heb me dus ontzettend geamuseerd tijdens de vlucht en tijdens het wachten!

Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Londen, was er niemand op het vliegveld om het vliegtuig te ontvangen. Met andere woorden: we moesten nog vijftien minuten wachten in het vliegtuig, voordat we deze mochten verlaten.

Om 20.45 (in plaats van 20.10) stond ik dan eindelijk aan de grens van Engeland (de paspoortcontrole..): ik was er!!

Steve en Carolyn lijken me heel aardig. Carolyn had nog een hele maaltijd voor me gemaakt gisteravond! De boys sliepen al toen ik aankwam, dus die ga ik zometeen ontmoeten! Het huis is groot en mijn kamer is mooi :) ik heb zin in de komende weken, maar laat ik eerst maar eens kennis gaan maken met de boys!

Tot de volgende!

Liefs uit Londen,

Eveline